Anak, kumain ka na?

Occurred: Feb 4, 2011
Written: June 25, 2012

Napapansin ko masyado ng bine-baby ang mga kabataan ngayon.

Case in point: Nasa Pinas ako last year nung makausap ko ang aking very big boss. Nagsosorry siya kasi nalate siya ng dating sa meeting namin. Sinamahan pa daw niya kasi na magpaenroll ang kanyang anak sa Ateneo. Tinanong ko kung elementary o high school. Nashock ako kasi college na daw. Ganun na ba sila kadependent sa magulang?

Dahil siguro sa dis-appointment kung kaya nagsabi ako ng niloloob ko. Sinabi ko sa kanya, mula nung grade 2 ako, ako na ang nag-eenroll sa sarili ko. Partida pa yun kasi transferee ako noon (sa Quirino province kasi ako nag grade 1). Bitbit ko ang aking card (form 137 ata ang tawag, kung hindi ako nagkakamali), nagtanong ako kung saan ang section 1 o star section ng grade 2, iniabot ang card sa teacher, sumagot ng ilang tanong ng teacher at voila! May bago na akong school.

Syempre, nagulat ang boss ko sa kuwento ko. Hindi ko rin alam kung nakuha niya ang gusto kong sabihin (subconsciously) sa kanya. Sana rin, hindi ko siya naoffend noon dahil unang una, concern lang ako sa kanya lalo na sa kanyang anak.

Mahigit isang taon na pala yun. Naiisip ko tuloy kung sinasamahan pa rin kaya niya ang anak niya?

Wala akong matandaang nagpaturo ako sa magulang ko ng aking mga aralin sa klase. Self-study lang ako madalas. Hindi rin ako umasa sa aking gastusin at tuition. Mahaba pa sanang lilitanyahin ko pero sa ibang kuwento na yun.

Bow.